Blog berichten

“Oma, wat heeft u eraan gedaan?” Dit was jaren geleden de rode draad in een conference van Claudia de Breij. Daar moest ik weer aan denken na de Zembla aflevering over de bollenteelt. Hoe kan het gebeuren dat onze gezondheid en ons welzijn zo ondergeschikt zijn aan de economie? En hoe er ook gewaarschuwd wordt, door bijvoorbeeld Bas Bloem, (voor cocktails aan bestrijdingsmiddelen in relatie tot Parkinson) er veranderd nog niet zo heel veel. Tenzij we in actie komen?

We worden al weer voorbereid op nog hogere voedselprijzen voor het najaar van 2023. Deze keer vooral door misoogsten overal in de wereld ten gevolge van droogte, bosbranden of overstromingen. Waar we vaak niet bij stilstaan is dat we inderdaad steeds minder waarde voor ons geld krijgen omdat ons voedsel vaak ontdaan is van zijn voedingswaarde. Dit fenomeen wordt ook wel ‘nutricide’ genoemd.

Bijzonder om te zien hoe deze week de vossenlintworm meerdere keren in het nieuws kwam: het Voedingscentrum en daarmee kranten en nieuwszenders waarschuwden voor het plukken van bramen in de natuur vanwege de vossenlintworm. Ze kopten: “Kan dodelijk zijn. Wildplukkers opgepast: besmetting gevaarlijke vossenlintworm ligt op de loer.” Wordt de ‘angstknop’ in ons brein hiermee niet onnodig ingedrukt? Zeker voor de mensen met een biofobie? Zou het niet juist een topidee zijn om wilde bramen te gaan plukken?

Voor velen een favoriete bezigheid: op vakantie gaan naar een mooie bestemming. Om daar aangekomen op scharrel te gaan naar eten. Heerlijk toch, om een bezoekje aan de lokale markt te brengen en allerlei lekkernijen te scoren bij ambachtelijke winkeliers, boerenmarkten, boerderijwinkels of stalletjes langs de weg. Oftewel, “Genieten met een grote G”, van het mooie kleinschalige landschap en het lekkere eten. Eenmaal terug van vakantie en weer in de waan van de dag is er vaak geen sprake meer van scharrelen. Jammer, want ik denk dat we, door ons voedsel bij elkaar te scharrelen en het zelf te bereiden, kunnen profiteren van heel wat voordelen. En niet alleen wij, ook de aarde, de bodem, de boer en de bij. Zullen we daarom van zomerscharrels eeuwige liefde maken?

Samen met Marco Van Es (van Bac 2 Nature) gaf ik een ‘duo presentatie’ voor de Friese Milieu Federatie. Het ging over biodiversiteit: hoe de biodiversiteit van het ecosysteem in de buitenwereld ongelooflijk bepalend is voor de biodiversiteit van ons ‘interne ecosysteem: het microbioom in onze darmen! De biodiversiteit van deze twee vormen de basis van gezondheid, weerbaarheid en veerkracht.

Stel je voor, dat jij kunt ervoor kiezen dat het voedsel op jouw bord voor een groot deel bestaat uit lokale, gezonde, heerlijke ingrediënten uit de regeneratieve landbouw. Jij hebt weer geleerd deze om te toveren tot prachtige, voedzame maaltijden. Of tot gezonde, houdbare eindproducten. Je gaat fluitend de keuken in om het te verwerken tot eindproduct of tot maaltijd te bereiden. Maar ook fluitend op pad om je eten op te scharrelen: om de hand te schudden die jou voedt. Om de passie en liefde van de boeren en telers met eigen ogen te zien en te proeven. En je spelenderwijs weer te verbinden met je leefomgeving, prachtige (voedsel)landschappen en het eten volgens de seizoenen. Wij zijn dit allemaal, sinds de industrialisering van de landbouw & ons voedsel steeds meer kwijtgeraakt. Maar door alle crises, is het urgenter dan ooit dat we dit weer terugbrengen. Help je een handje om dit prachtige plan van “MOOI Eten uit de lokale keten” te realiseren?

We geven uit liefde, maar onze cadeaus dragen vaak allesbehalve bij aan de gezondheid van de ontvanger of die van de Aarde. Hoe mooi zou het zijn als we elkaar echte geschenken zouden geven? En we – iedere keer als er iets te vieren valt – een ecologische en lokale boer, voedselproducent of teler zouden steunen? Dan voed je met elk cadeau de gezondheid van mens, dier en natuur. MaatschapWij en Rineke zetten zich in voor een ‘nieuw normaal’ als het gaat om geschenken.

Elk jaar is het op 22 april de Dag van de Aarde. De dag waarop we stilstaan bij de aarde en hoe we met haar omgaan. Ik schreef dit verhaal, voor Lieve Aarde.nl. Een sprookje, maar wel eentje waarvan ik zo hoop dat het op een dag een waargebeurd sprookje is. Als we met ons allen dit soort brieven gaan schrijven kan het niet anders dan dat we ons meer en meer bewust worden dat wij de aarde moeten koesteren, we leven op haar, eten van haar, drinken van haar, ademen haar lucht. Laten we met ons allen de liefde voor onze planeet aanwakkeren.